Corton bezoekt in Italië onder andere een opvangcentrum voor vluchtelingen. “Ik ga naar Italië om te zien, te horen en te voelen wie de mensen zijn die zijn gevlucht. Waar ze vandaan komen. Wat hun dromen zijn of waren voordat ze de gevaarlijke reis ondernomen. Voordat ze hun leven ter plekke opgaven. Voordat ze bestempeld werden tot vluchteling of migrant.”
Blog Eric Corton
Voor zijn vertrek naar Italië schreef Eric Corton een blog over deze reis:
Settimo Torinese
“Vandaag vlieg ik naar Italië. Naar Turijn. Naar Settimo Torinese. Het is maar een korte vlucht, maar ik verwacht dat de wereld er na die korte tijdreis heel anders uit zal zien. Dat ik even helemaal los zal laten waar ik vandaan kom en me onderdeel maak van iets nieuws. Al is het maar voor een week.
Natuurlijk heb ik in het verleden opvangkampen van binnen gezien. Grotere en kleinere. Met heel veel mensen. Gevlucht voor honger, geweld of droogte. In Tsjaad, Darfur, Kenia en Oeganda bijvoorbeeld. Plekken op de wereld waar we met onze perceptie van de wereldlijke realiteit dit soort ellende en narigheid wel verwachten. Maar dit zijn kampen op Europees grondgebied.In het land van pasta, Vespa en cappuccino.
“Ik ga er heen om te zien, te horen en te voelen wie deze mensen zijn. Waar ze vandaan komen. Wat hun dromen zijn.”
Kampen vol met gevluchte of migrerende mensen die in Noord-Europa het continue onderwerp zijn van discussie, opinie, empathie, antipathie en gepolariseerde beeldvorming. Ik ga er heen om te zien, te horen en te voelen wie deze mensen zijn. Waar ze vandaan komen. Wat hun dromen zijn of waren voordat ze de gevaarlijke reis ondernamen. Voordat ze hun leven ter plekke opgaven. Voordat ze bestempeld werden tot vluchteling of migrant.
Menswaardig
Maar ik wil ook weten hoe het is om te zitten waar ze nu zijn. Of het een beetje voldoet aan hun verwachting, hun hoop. Ik ga er heen om te zien of deze mensen menswaardig worden opgevangen. Of hun familie weet of ze het overleefd hebben. Of er mogelijkheid tot contact is. Wordt er respectvol met de doden omgegaan. Met de mensen die de overtocht niet gehaald hebben.
Afgelopen jaar waren dat er alleen al meer dan 5000. Wie waren zij en weet hun familie dat ze overleden zijn? Allemaal dingen waar het Rode Kruis, waar ik al 12 jaar ambassadeur voor ben, haar uiterste best voor doet. Door het bieden van de belangrijke eerste hulp. Hulp aan mensen die soms onderkoeld en met alleen nog hun ondergoed aan voet aan wal zetten.
“Ik ga er heen om te zien of deze mensen menswaardig worden opgevangen. Of hun familie weet of ze het overleefd hebben.”
Voedsel, water, kleding en medicijnen… en inderdaad onderdak. Op elkaar gepakt in volle kampen. Wachtend op wat er verder gaat gebeuren. En het proberen in kaart te brengen van de overledenen. Als het lukt via documenten of andere gegevens die mensen bij zich droegen. En mocht dat er niet zijn, dan doen we dat via een nieuwe vorm van ‘tracing’: met DNA. Maar daarover in de toekomst meer.
Humanitaire crisis
Met deze verhalen ga ik me de komende tijd bezighouden binnen het Rode Kruis en deze reis is het begin. Ik zal de komende week verslag doen. Met een klein filmcameraatje. Met een fotocamera en met mijn pen zal ik je deelgenoot proberen te maken van een grote humanitaire crisis die ons allemaal aangaat.
Zeker ook na een week waarin we bezetting, onderdrukking en bevrijding herdacht en gevierd hebben, is het belangrijk dat we onze ogen en harten hier niet voor sluiten. Dat we ons blijven realiseren dat het hier om mensen gaat. Mensen met een verhaal… Mensen zoals jij en ik.”
