Leven in Libië is niks waard

Zeg eens eerlijk. Weet jij waar Bangladesh ligt? Wat voor taal de mensen daar spreken? Of het een land of een zeeklimaat is? Hoe de politieke situatie is? Eerlijk gezegd wist ik het ook niet echt, maar ik heb vandaag een hoop geleerd. Rahel is een jonge kerel van 25 jaar en komt uit Bangladesh. Hij is moslim. Heeft de lagere school doorlopen. Hij is een harde werker en zijn familie steunt een bepaalde politieke partij in zijn thuisland. De partij die niet aan de macht is zal ik maar zeggen. En daar ligt het probleem.

Narigheid en armoede
Die politieke keuze van zijn familie had als gevolg dat Rahel het steeds zwaarder kreeg. Hij werd op straat aangevallen door supporters van de andere partij en dat werd steeds heftiger. Hij had moeite met het vinden van een baan en besloot na een aantal jaren van narigheid en armoede om dan maar weg te gaan. Via een vriend hoorde hij van Libië. Dat je daar als jonge man uit Bangladesh goed kon werken. Rahel zocht uit hoe hij daar het gemakkelijkst kon komen en ondernam de reis. Dat klinkt makkelijk als ik het zo in één zin opschrijf. Hij ondernam de reis. Maar dat had nogal wat voeten in aarde. Hij verkocht alles wat hij had. Alles. Zijn huis en alle andere bezittingen. Alles wat hij te gelde kon maken en wat hij toch niet mee kon nemen werd verkocht. Hij sneed daarmee ook alle banden met zijn leven daar rigoureus door. Toen hij genoeg geld had, vertrok hij met twee sets kleding en een beetje zakgeld, na het kopen van het dure ticket, naar Tripoli. Daar werd hij opgewacht door een man die hem naar een huis zou brengen waar hij andere mannen zou ontmoeten die hetzelfde werk gingen doen. Werken in een keuken.

Alles zou goed komen
De man vroeg om zijn paspoort en dat maakte Rahel wel een beetje achterdochtig….maar hij gaf het toch. Alles zou goed komen zei de man. Maar dat kwam het niet. Rahel heeft geen dag gewerkt in Libië. Althans, niet voor geld. Hij zwoegde 14 uur per dag in een gloeiend hete gaarkeuken en kreeg daarvoor betaald met een kommetje rijst en een klein beetje water. ’s Avonds werden hij en de andere mannen in een kelder opgesloten. Met twintig man in een kelder ter grootte van twee parkeerplaatsen. Ze moesten zittend slapen en stil zijn. Ieder geluid werd afgestraft met stokslagen en stroomstoten en als je meer dan drie keer op een nacht lawaai maakte liep je ook kans om doodgeschoten te worden.

Behandeld als ongedierte
‘Daar deden ze echt niet moeilijk over..’ zegt Rahel en hij kijkt me lachend aan. Een lach met veel pijn want als ik een stilte laat vallen schraapt hij zijn keel en fluistert  ‘Beesten waren het…en wij niet meer dan ongedierte voor ze….De situatie in Bangladesh was erg maar dit was nog 1000 keer erger….100.000 keer erger..’
Hij spaarde kleine beetjes geld op die hij kreeg van anderen die in hetzelfde schuitje zaten. Anderen hadden soms wel wat geld en zo betaalde hij, na twee jaar wonen in een kelder, elektroshocks, stokslagen en 14 uur werken zonder loon, voor een overtocht in een plastic boot.
‘Het kon me niet schelen of hij zonk of niet… Als ik maar weg was… Liever sterven op zee terwijl ik uit die narigheid wegvluchtte want als ik daar bleef ging ik toch dood…Ik was eigenlijk al dood…’

Leven in Libië niets waard
Rahel is net twee dagen in Fenoglio. Hij is aangekomen met een groep van 8 mannen uit Bangladesh die ALLEMAAL zo’n zelfde soort verhaal hebben…Allemaal ongelooflijke, bizarre, sadistische en inhumane verhalen uit een bandeloos en losgeslagen Libië. Waar geen wetten meer gelden en het leven van deze jongens minder dan niets waard is.
Als ik vraag of hij weet wat er nu gaat gebeuren kijkt hij me aan en lacht. ‘Ik weet het niet… Dat hebben ze niet gezegd, maar ik ga niet terug. Zeker niet naar Libië…Dat is de hel. Nee, erger dan de hel..Dan ga ik echt liever dood.

Alleskunner
Ik hoop heel erg dat ik hier kan laten zien wat ik kan. Ik kan namelijk álles en anders leer ik het gewoon.. Zeg maar wat ik moet doen of moet worden, dan doe ik dat… Mijn leven was over en ik heb nu het gevoel dat ik een beetje opnieuw kan beginnen…Wil je dat aan iedereen vertellen?’
Ik knik en later op de dag open ik mijn computer…..en ik vertel. Onthou die naam… Rahel uit Bangladesh, de man die alles kan….