Zeven maanden zit hij al hier. Michael. Of hij echt zo heet weet ik niet maar iedereen kent hem hier onder die naam. Hij is een opvallende verschijning met zijn oranje haar en haarband maar waar iedereen hem echt van kent is zijn niet aflatende energie en plannen. Als je hier op het kamp zit slaat de verveling al snel toe. Ik ben hier nu drie dagen en ik loop veel over het kamp maar zelfs ik ken na drie dagen zo’n beetje alle uithoeken wel. De straten met de tenten voor de kortverblijvers. Voornamelijk jonge mannen. De barakken voor de vrouwen en gezinnen met kinderen met iets meer comfort en beschutting tegen weer en wind. De eetruimte die drie keer per dag uitpuilt van de mensen. De rijen voor de dokter. De sporthal waar nu tientallen bedden staan en waar mensen overdag liggen te slapen. Gewoon omdat er verder niks te doen is. Omdat de hoeveelheid vrijwilligers en Rode Kruis medewerkers nét genoeg is om het kamp draaiende te houden. Er is gewoon geen tijd voor ‘leuke’ dingen of ontspanning.
Kamp schoonmaken
Michael besloot om iets te gaan doen. Te organiseren. En dan niet zozeer iets ‘leuks’ maar wel iets heel nuttigs. Hij bedacht een schoonmaakploeg. Met die ploeg maken ze het kamp schoon zodat die taak niet meer bij het Rode Kruis ligt maar bij henzelf. Maar mooier is nog dat hij met zijn schoonmaakploeg inmiddels van de autoriteiten ook het kamp mag verlaten en in de buurt mag werken. Straten, fietspaden en trottoirs worden door Michael en zijn ploeg zand en afval vrij gemaakt. Met enorm enthousiasme staan de twintig jongens hard te werken. In de zon, maar ook in de regen. En allemaal zijn ze blij dat ze iets kunnen dóen. Dat ze zich nuttig kunnen maken en zo hun eerste stappen kunnen zetten in een nieuwe wereld. En steeds meer mensen melden zich bij hem aan om mee te werken.
Vrijwiliger bejaardentehuis
Maar Michael heeft nog meer plannen. Zo wil hij proberen om veertig jonge vrouwen in het kamp aan het werk te krijgen in het plaatselijke ziekenhuis of in het bejaardenhuis. Als vrijwilligers. Net zoals in Nederland is er in de zorg een hoop te doen en een hoop tekort in Italië. Daar wordt over geklaagd en daar zijn mensen boos over. Deze vrouwen zouden die taken vrijwillig willen doen. Natuurlijk zouden dat betaalde banen moeten zijn en moet er meer geld naar de zorg, net als bij ons. Maar tot die tijd zou dit een prachtige oplossing kunnen zijn.
Groot hart
Hij heeft het plan om het voedsel dat overblijft van de lunch aan de armen van Turijn uit te gaan delen. Een ambitieus en moeilijk te realiseren plan misschien maar vanuit een groot hart. Hij zag arme bedelaars op de straten toen hij voor het eerste de stad in ging en schrok daarvan. Nu wil hij deze mensen helpen en voedsel uitdelen.
Michael is en vat vol plannen en ideeën en ik hoop heel erg dat hij er een paar gerealiseerd krijgt. Hij is het wachten en de veel te lange procedures meer dan zat en wil wat doen. En doet dus wat.
‘Ik kan niet anders.. Zo zit ik in elkaar..’ zegt hij schaterlachend. Daar kunnen veel mensen nog iets van leren…durf ik wel te zeggen.
